قسمت پنجم:  

ب . پادزهر درمانی(Antidotal therapy)

پادزهراختصاصی جهت درمان مسمومیت با قرص برنج وجود ندارد و درمان بیشتر شامل اقدامات علامتی و حمایتی است زمان شروع درمان در سرانجام و پیش آگهی مسمومیت نقش بسزایی دارد و بروز استفراغ و خروج محتویات معده در ساعات اولیه در بهبود پیش آگهی نقش مهمی را دارد.

بیماران علامت دار باید حداقل به مدت 72 ساعت در بخش مراقبت های ویژه تحت نظرقرار گیرند.جهت بیماران علامت دار دار باید اکسیژن 100 % تجویز نمود. اصلاح اختلالات آب والکترولیت و کنترل میزان کلسیم و منیزیوم باید صورت گیرد. آزمونهای بررسی عملکرد کبد و کلیه باید روزانه انجام گیرد، و انجام مانیتورینگ قلبی الزامی است.

تجویز وریدی گلوکونات کلسیم وسولفات منیزیوم با توجه به اثرات تثبیت کننده غشایی، احتمالاً دارای اثرات درمانی مفیدی است

در ضمن منیزیوم دارای اثرات آنتی اکسیدانی نیز می باشد . تجویز وریدی گلوکونات یا کلراید کلسیم در موارد تتانی نیز اندیکاسیون دارد. تجویز ویتامینEممکن است در پیشگیری از بروز آسیب و تخریب کبدی ناشی از فسفین از طریق مهار لیپید پراکسیداسیون مؤثر باشد، اما این امر نیاز به بررسی بیشتر دارد . نقش درمانی استروئیدها در مسمومیت با فسفید آلومینیوم اثبات نشده است، اما استفاده از آن درکاهش التهاب به ویژه در سیستم ریوی نقش دارد. جایگاه تعویض خونBlood Exchange))

در درمان مورد سئوال است، اما همودیالیز در موارد همراه با نارسایی کلیوی توصیه شده است. استفاده از عوامل وازوپرسور، خون تازه و برونکودیلاتورها برحسب شرایط بیمار توصیه می شود( 5). در صورت بروز ادم ریوی،اگر بیمار هیپوتانسیون نداشته باشد می توان از دیورتیک ها استفاده نمود. تشنج بایدبراساس درمان های متداول درمان شود.در مسمومیت های استنشاقی، بیمار باید سریعاً از محیط آلوده خارج شده و تمام لباس های آلوده وی تعویض شود و پوست و بدن بیمار شستشو داده شود.

پیش آگهی و عوارض دراز مدت:

اگر در عرض 6 ساعت پس از مسمومیت علایمی ظاهر نشود، بیمار بدون علامت باقی خواهدماند. پیش آگهی در بیماران دچار مشکلات قلبی- عروقی وریوی بسیار بد است. بیمارانی که برای مدت 3 روز زنده بمانند،معمولاً بهبود می یابند.

بیشتر مرگ و میر ها در 24 ساعت اول براساس میزان و مدت زمان تماس و تسریع در تشخیص و شروع درمان اتفاق می افتد. در بیمارانی که بعد از 24 ساعت زنده می مانند، هیچگونه عارضه پایداری باقی نمی ماند و تمام اختلالات در عرض 4 ماه به حالت طبیعی بر می گردد. بررسی اثرات سیتوژنیک و سمیت ژنتیکی نشان داده که گاز فسفین اثرات موتاژنیسیتی ندارد.